Ήτανε Τετάρτη 28 Αυγούστου 1974 που ακούστηκε στην Άχνα η απέλπιδα κραυγή, «φύγετε, φύγετε, έρχονται οι Τούρκοι». Και έτρεχε η μάνα να μαζέψει το παιδί και ο γιος τους κατάκοιτους γονείς του, να τους βγάλει έξω από το χωριό. Άρπαζε ένα κομμάτι ρούχο του μωρού η μάνα καθώς από μακριά ακούγονταν οι δαιμονισμένες μηχανές των τουρκικών τανκ, που από τα χωράφια μεταξύ Μακράσυκας και Καλοψίδας, εφορμούσαν για την κατάληψη του χωριού. Έχοντας μαζί τους ορδές πάνοπλων αντρών του τουρκικού πεζικού.Οι Αχνιώτες, που από τις 20 Ιουλίου είχαν υποδεχθεί στο χωριό τους χιλιάδες πρόσφυγες από άλλα μέρη που κατέλαβαν οι Τούρκοι, βίωναν τον ίδιο πόνο που τους περιέγραφαν οι πρόσφυγες των προηγούμενων ημερών. Τετάρτη, 28 Αυγούστου 1974, η αποφράδα μέρα, η μέρα που έσφαξε σαν μαχαίρι τις ψυχές χιλιάδων Αχνιωτών.

Η ιστορία του χωριού αρχίζει το 750 π.Χ. Στην Άχνα έγιναν ανασκαφές κατά το 1882, τέσσερα χρόνια δηλαδή μετά που πέρασε το νησί από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Άγγλων. Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως πάρα πολλά ευρήματα: Τα ιερά της Αφροδίτης, της Αρτέμιδος, του Απόλλωνα και του Πάνα, αρχαίους τάφους, πολλά ειδώλια σε τερακότες που βρέθηκαν σε τεμένη της ελληνιστικής εποχής και άλλα κτερίσματα.

Σήμερα, στην Αγιά Μαρίνα οι βέβηλοι έστησαν σκοπιά. Γκρέμισαν και χάθηκαν τα πλινθαρένια ανώγια του παππού. Ακόμα να διαβεί τα σκαλοπάτια του πατρικού ο γιος και ας είναι 50 βήματα από το δρόμο του Βαρωσιού. Χαλάσματα και αγριόχορτα. Ξεραμένα δέντρα και λεηλατημένα σπίτια. Στο νεκροταφείο ο τάφος της γιαγιάς της Κατελούς χάθηκε μέσα στα χόρτα και ο σταυρός είναι πεσμένος. Το φωτογραφικό οδοιπορικό στα χαλάσματα της άλλοτε ωραίας κόρης των Κοκκινοχωριών, πληγώνει. Το Συνεργατικό έχει 36 χρόνια να δεχθεί πελάτες. Ερήμωσε και το κατάστημα του Λαμπράκη. Περιμένει ακόμα τους ποδοσφαιριστές και τον κόσμο το κατεχόμενο γήπεδο του Εθνικού. Παναγιά μου, χωριό μου, διαλύεσαι πια χρόνο με το χρόνο. Και οι εικόνες σου σφάζουν την καρδιά μας. Που δεν αξιωθήκαμε, που δεν τα καταφέραμε, που όλο και απομακρύνεται η επιστροφή κοντά σου και ας είσαι πέντε δρασκελιές μακριά μας. Το 1974, ο σημερινός γραμματέας του Κοινοτικού Συμβουλίου Άχνας, Κύπρος Πίτσιλλος, ήταν δέκα χρονών. Θυμάται και μας αφηγείται τη μέρα που μπήκαν στην Άχνα οι οχτροί…

Πριν από το 1974 ήταν παρθένο δάσος, στο οποίο ασκούνταν κατά διαστήματα οι Βρετανοί στρατιώτες. Κάτω από τα πεύκα του έβρισκαν δροσιά οι γεωργοί της Άχνας, όταν πήγαιναν να δουλέψουν. Αυτά όλα μέχρι τις 20 Ιουλίου 1974. Το δάσος της Άχνας έμελλε το 1974 να μετατραπεί σε καταφύγιο δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, που κυνηγημένοι από τα αεροπλάνα και τους στρατιώτες του Αττίλα, κατέφυγαν εκεί για να σωθούν. Από τα χωριά της Μεσαορίας και της επαρχίας Αμμοχώστου. Ακόμα και από τα χωριά της επαρχίας Κερύνειας, άνθρωποι κυνηγημένοι, με τα ρούχα που φορούσαν, κατέφευγαν στο Δασάκι Άχνας, γιατί το έδαφος ήταν Βάσεις και πίστευαν ότι εκεί δεν θα κινδύνευαν από τον Αττίλα. Και έγιναν τα πεύκα και οι ευκάλυπτοι και οι πορτοκαλεώνες των Αχνιωτών, καταφύγιο για τους πονεμένους και κυνηγημένους πρόσφυγες της πληγωμένης μας Πατρίδας. Στις 30 Αυγούστου 1974, τουρκικά τανκς μπήκαν στην Άχνα, υποστηρίζοντας πεζοπόρους Τούρκους στρατιώτες. Οι Αχνιώτες -τελευταίοι απ’ όλους τους πρόσφυγες- βρήκαν καταφύγιο και αυτοί στο Δασάκι. Σύμφωνα με κάποια στοιχεία, τις πρώτες βδομάδες μετά τον πόλεμο του 1974, κατέφυγαν στο δάσος της Άχνας, που τελικά μετατράπηκε σε τοπονύμιο Δασάκι Άχνας, 60 μέχρι 80 χιλιάδες πρόσφυγες.

Στο Δάσος Άχνας Κύπριοι και ξένοι λειτουργοί των ΜΜΕ κατέγραψαν συγκλονιστικές σκηνές ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας, οι οποίες έκαναν το γύρο του κόσμου. Παιδιά που κοιμούνταν σχεδόν γυμνά στο χώμα. Ηλικιωμένοι και παιδιά που τρέφονταν επί μήνες, σχεδόν μόνιμα, με «κουτοσάρδελα» και κορν-μπιφ. Γέροντες που κοιμούνταν σε λασπωμένο χώμα βρεγμένων αντίσκηνων και δεν είχαν δεύτερη κουβέρτα να σκεπάσουν το βασανισμένο τους κορμί. Μαυροφορεμένες μάνες που έκλαιγαν σκοτωμένα ή αγνοούμενα παιδιά, και δεν είχαν ένα κομμάτι ρούχο να σκουπίσουν τα πικραμένα τους μάτια…

ΤO 1976-77 λειτούργησε δημοτικό σχολείο για τα προσφυγόπουλα στο Δασάκι Άχνας. Οι αίθουσες ήταν παράγκες με «πλακάζ» και τσίγκους για στέγες. Οι αίθουσες ήταν λίγες και έτσι κάποια τμήματα ήταν μετακινούμενα ή συμπλέγματα. Π.χ. Ο δάσκαλος έκανε μάθημα σε Τετάρτη και Πέμπτη τάξη μαζί στην ίδια αίθουσα. Τα Ηνωμένα Έθνη, ο Ερυθρός Σταυρός και άλλες οργανώσεις από την Κύπρο και το εξωτερικό, έστελναν στους μαθητές δώρα τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Επίσης, παρεχόταν συσσίτιο στους μαθητές που ήταν άποροι, δηλαδή όλους: Ρυζόγαλο, γάλα κονσέρβας, τυρί κονσέρβας και πόλιμπιφ. Για πολλά από τα παιδιά μεταξύ των ετών 1976-1982, τα δώρα που έπαιρναν στο σχολείο ήταν και τα μοναδικά.